Ik zeg niets…
Nee, ik ‘like’ de hele dag al die mensen die wel durven.
Een Marianne Zwagerman, een Tisjeboy een Maurice de Hond, Herbert Van Hoogdalem, Maurice van den Bosch en tientallen anderen. Ik like wat af, ik strooi de hartjes in overvloed rond. Met de hoop dat ik daarmee de moedige een digitaal hart onder de riem steek. Maar met elk hartje dat ik uitdeel, elke like die mijn mobieltje verlaat, voel ik bij mezelf een steeds groter verdriet.
Want ik zeg niets.
Ik wil veilig blijven.
Ik ga niet eerlijk zeggen wat ik denk en voel.
En zo ben ik me met de dag een stukje laffer gaan voelen.
Want ga ik echt zeggen dat als een The Voice verhaal voorbij komt ik je ook wel wat voorbeelden kan geven van onwenselijk gedrag op de marmeren kantoorvloer van mijn vroegere werkgever KPMG of tijdens mij studie op het prestigieuze Nyenrode? Ga ik eerlijk vertellen dat ik dat vaccin nog niet ga nemen al sluiten ze me op. Dat ik alweer een exit aan het bekijken ben voor als het te ver gaat hier.
Want dat doe ik mijn hele leven al.
Als het te onveilig wordt of iets echt niet klopt, tegen elk gevoel van mijn ZIJN in gaat.
Dan trek ik mijn mond niet open, nee dan vertrek ik.
Ik ga.
Want echt gaan staan, mijzelf uitspreken …. levensgevaarlijk.
Denkt mijn systeem.
En daar sta ik dan weer op dat o zo bekende kruispunt. Ga ik weer lafjes mijn koffer pakken. Hoofd netjes onder dat maaiveld. Van de zijkant, diegene die zich wel uitspreken, aanmoedigen?
Of is deze situatie de uitnodiging om dat nu eens niet te doen.
Wil je meediscussieren over dit artikel? Dat kan hier op LinkedIn >
