Gisteren was ik met mijn lief op het terras, het leven vieren en samenzijn. Deze foto symboliseert voor mij precies hoe ik me altijd had voorgesteld dat de liefde eruit zou zien. Vrij, licht, vol levensplezier en samenzijn.
Dat toelaten was een heel ander verhaal.
Mijn systeem gelooft niet dat dit bestaat. Of als het heel goed gaat, zet het onbewust de rem erop, of nog erger, maakt het kapot. Want het zal vast niet waar zijn, kan eigenlijk niet, of zal wel niet lang blijven.
Als het echt heel goed gaat, komt daar zelfs de angst: dan zal ik nu wel doodgaan.
De overtuiging kan heel sterk zijn en zich vastzetten op celniveau.
Toch besloot ik te kiezen voor een andere realiteit: wat als dit wel waar is, wat als het wel mag stromen en ik kan ontspannen? Dat ging met vallen en opstaan, maar ik ging het wel steeds meer voelen.
Dus nu, na bijna vier jaar samenzijn, is daar opeens deze foto die me enorm ontroert, omdat ik weet: ik ben aan het toelaten en het stroomt, het is daar en wat een heerlijkheid. ❤
